0
0
ਸੂਰਬੀਰ ਘੜਨ ਦੇ ਕਾਰਖਾਨੇ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਦੇ। ਉਹ ਤਾਂ ਦੇਵਦਾਰ ਦੇ ਬਿਰਖਾਂ ਵਾਂਗ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਣਾਂ ਵਿਚ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਉੱਗਦੇ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦਿੱਤੇ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪਾਲੇ ਪਲੋਸੇ, ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਪਿੜ ਵਿਚ ਚਾਣਚਕ ਹੀ ਉਹ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਕੇ ਖੜੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਅੰਦਰ ਹੀ ਅੰਦਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬਾਹਰ ਤਾਂ ਰਤਨਾਂ ਦੀਆਂ ਕਾਨਾਂ ਦੀ ਉਪਰਲੀ ਧਰਤੀ ਵਾਂਗ ਕੁਝ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਬਲੀ ਦਾ ਜੀਵਨ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਕਦੀ ਕਦੀ ਹੀ ਪ੍ਰਗਟ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਸੁਭਾਉ ਤਾਂ ਲੁਕੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਲਾਲ ਗੋਦੜੀਆਂ ਵਿਚ ਗੁਆਚਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਕੰਦਰਾਂ, ਗਾਰਾਂ ਤੇ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਝੌਂਪੜੀਆਂ ਵਿਚ ਬੜੇ ਬੜੇ ਬਹਾਦਰ ਮਹਾਤਮਾ ਲੁਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੇ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਦੇ ਪੜ੍ਹਨ ਜਾਂ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਦੇ ਲੈਕਚਰ ਸੁਣਨ ਨਾਲ ਤਾਂ ਬਸ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਦੇ ‘ਸੂਰਬੀਰ’ ਹੀ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੀ ਵੀਰਤਾ ਅਣਜਾਣ ਲੋਕਾਂ ਪਾਸੋਂ ਆਂਪਣੀ ਵਾਹ ਵਾਹ ਸੁਣਨ ਤਕ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਸਲੀ ਵਰਿਆਮ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਬਣਾਵਟ ਤੇ ਲਿਖਾਵਟ ਦੇ ਮਖੌਲਾਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਜਿਉਂਦੇ।
– ਪ੍ਰੋ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਜੀ
Average Rating